gelthaft,
Adj.
›schuldig‹;
zu  2.

Belegblock:

Welti, Stadtr. Bern (
halem.
,
E. 14.
/
A. 15. Jh.
):
daz semliche luͥte, so sy gelthaft wurdent, ir guͦt von inen gabent vnd entphroͤmtent vnd da mit schirmten, daz sy nuͥt gultin.
Ebd. (
1539
):
wenn semlich lüt [...] für sich selbs oder für ander, es sye bürgschafften oder anndrer glüptenn halb, gelthafft vnnd biderben lüttenn schuldig sind.