geider,
geidner,
der
;
–/-Ø
.
›Prahler, Schmeichler‹;
vgl. .

Belegblock:

Karnein, de amore dt.
98, 40
(
moobd.
,
v. 1440
):
durch alle endt der welt ist ewr zucht [...] vnd wunsame schön so laut vnd weit erschollen, tät ich ew das sagen vnd fürbringen, [...] ir gedacht, daz ich darjnn der geider siten pflag.
Voc. inc. teut.
h iiijv
.