gegurte,
gegorte,
das
;
–/-e
.
›Gurt, Zaumzeug, Zügel (für das Pferd)‹.

Belegblock:

Ziesemer, Gr. Ämterb.
264, 22
(
preuß.
,
1396
):
im satelhusze: [...] 6 schyben gegorte, item kropen und ryncken czu spangurtel.
Meijboom, Pilgerf. träum. Mönch
9748
(
rib.
,
1444
):
Mir gebricht eyn colier zo mynē wynde | Ind gegurde zo mynen perden.
Lippert, UB Lübben
2, 159b, 12
(
osächs.
,
1439
):
22 1/2 g. vor czome, vor gegorte keyng Cotbus mit Starkin czerunge.
Schmitt, Ordo rerum
248, 27
;