gegnen,
V.
›jm./etw. begegnen‹; ütr. ›geschehen, passieren‹; mit Dat. d. P.

Belegblock:

Chron. Nürnb. (
nobd.
,
15. Jh.
):
da gegent im der knecht in einem tiefen weg.
Chron. Augsb. (
schwäb.
,
1523
/
7
):
da gieng zuͦ schwäbischen Hall ain knab auff der gassen singen, da gegnet im ain reitter.
Schib, H. Stockar
21, 5
(
halem.
,
1519
):
als er [...] inen riett, das sy hiam furend oder erwartend, was in werd gegnen.