gefirn,
Adj.;
zu
mhd.
virne
›alt, erfahren, weise, klug‹
().
›gewandt, geübt, klug, weise‹.

Belegblock:

Pfeiffer, Nic. Jerosch. Chron.
164
(
preuß.
,
um 1330
/
40
):
wannen kumistu dirne? si antwort im gevirne mit wortin sus vormezzin.
Gerhard, Hist. alde e
5042
(
omd.
,
um 1340
):
Alexander, der gevirne, | Wart dem bischofe suze | und en kuste uf di vuze | Und ging zu vuze in di stat.