gedens(e),
1.
›Gezerre, Geschleppe, Gewoge‹; ütr. ›Not, Bedrängnis‹.Belegblock:
Zu Paris manig tausent mensch | in heusern, gassen, wegen, | kind, weib und man, ain dick gedenns, | stünd wol zwo ganz lege.
2.
›Getöse, Lärm, bes. von Tieren (Gänsen, Enten)‹.Belegblock:
Da er vil gens | und enten wist. | die warn da gan | und heten gross getens.