gedauen,
V.;
zu
mhd.
döuwen, douwen
›verdauen‹
().
›etw., z. B. Nahrungsmittel, verdauen‹.

Belegblock:

Mönch v. Heilsbronn. Fronl.
18ra, 29
(
nobd.
,
E. 14. Jh.
):
zv dem andern mal pawet man daz kraut daz mā di grvse dar auz mvge gedauhen.
Wiessner, Wortsch. Wittenw. Ring.
1970, 65
.