gebannen,
V.
1.
›jn. mit dem Bann belegen, in den Bann tun‹;
vgl.  8910.

Belegblock:

Piirainen, Stadtr. Sillein
53b, 16
(
sslow. inseldt.
,
1378
):
Dirre keiser waz der poͤse keiser heinreich der auf seinen vater vͤrlevgte vnd dar czu dikch gepannet wart.
Öst. Wb.
2, 240
.
2.
›(einen Geist o.ä.) bezwingen‹;
zu  11.

Belegblock:

Niewöhner, Teichner
325, 17
(
moobd.
,
1360
/
70
):
wer chund ein gaist gepanden | den mit augen noch mit handen.
Ebd.
336, 45
:
daz man den wurm gepanen mag | aus der mawr ann tag, | er verstet der wort doch nicht.
3.
zu den Wendungen
gebannen (feier)tag, gebannen (feier)abend
s.
bannen
2.