ge|erbe,
der
;
–/-n
;
zu
mhd.
geerbe
›Erbe‹
().
›Nachkomme, Erbe‹.

Belegblock:

Leman, Kulm. Recht (
Thorn
1584
):
des toden mannes geerben mogen des pferdis adir andirs gutis gewere syn ab sy wellen.
syn gut mag nymant genemen wenne syne rechten geerben.
Bindewald, Texte schles. Kanzl.
1, 10
(
schles.
,
1370
):
irre geerbin vnd rechtin nochkomelinge hant andirhalbe mark ierlichs czins vry ane allin dinst vnd geschos.