gauden,
auch
gäuden,
V.;
zu
mhd.
giuden
, md.
gûden
›prahlen, großthun‹
(
).
›rühmlich sprechen, prahlen, großtun‹.
Belegblock:
Primisser, Suchenwirt
(
oobd.
,
2. H. 14. Jh.
):
mit ruͤmen und mit gaͤuden | Wil er niementz tzag sein.
Niewöhner, Teichner
377, 18
(
moobd.
,
1360
/
70
):
der hat schoner vrawn gruez, | daz man von im gauden muez.
Ebd. 315, 14
(
moobd.
,
1360
/
70
):
der hiet wol sein gauden lan.