enula campana,
die
;
aus
lat.
inula
›Alant‹
(
Georges
2, 411
).
›Alant, Inula helenium‹; als Heilpflanze gebraucht.
Zur Sache:
Marzell
2, 1012
ff.

Belegblock:

Fischer, Folz. Reimp.
45, 239
(
Nürnb.
1482
):
nym [...] enulam campanam, turmentilam [...]: ydes ein halb uncz.
Broszinski, Minner. Chir. Parva
84v, 11
(
halem.
,
2. H. 15. Jh.
):
mach ein salb [...] Rp. achori, enule campane, seuibom [...], tuͦ darzuͦ ein wenig wachs.
Fischer, a. a. O.
44, 345
;
Broszinski, a. a. O.
78v, 33
.