dusing,
der
;
zu
mnd.
dusink
; zur möglichen Etymologie vgl. .
›mit Schellen oder Glöckchen behangener Gürtel‹.
Nrddt. und md.

Belegblock:

Schmidt, UB Halberst. (
nd.
,
1419
):
eyn sulvern dusing mid dren klocken.
Wyss, Limb. Chron. (
mfrk.
, zu
1389
):
frauwen [...] hatten di mitten gegordet, di gortel hiß man dusinge.
Hertel, Hall. Schöffenb. (o. O.
1425
):
Drewes Zeber [...] hat uffgeboten dry ding eyn willig phant als eynen vorguldeten tusing, der ym gesaczt wart vor funffczehn rynissche gulden.
Schmitt, Ordo rerum
218, 15
.