diklecht,
diklacht,
Adj.
1.
›dicklich, angedickt, sämig‹;
zu I, 5; vgl. (
die
3.

Belegblock:

Haage, Hesel. Arzneib.
1r, 10
(Hs. ˹
noobd.
/
md.
,
E. 15. Jh.
˺):
Wen der harem ist weiszfar und lautter und dar sich seczet dicklecht auf den poden.
Lehmann, Rezeptb.
168
.
2.
›wohlproportioniert, voll‹; auch: ›massig‹;
zu I, 2.
Bedeutungsverwandte:
vgl. (Adj.) 3,  1.
Gegensätze:
 1.

Belegblock:

Päpke, Marienl. Wernher (
halem.
,
v. 1382
):
Sin lefczen warent dikelecht, | Nút dúnne, gar zemăsse recht | Und wunnekliche rot gevar.
Rohland, Schäden
386
;