bregen,
der
;
zu
mnd.
bregen
›Gehirn‹
().
›Scheitel, Haupt‹; auch ›Gehirn‹.

Belegblock:

Ziesemer, Proph. Cranc Jes.
3, 17
(
preuß.
,
M. 14. Jh.
):
so wirt der herre blozen den bregen der tochtir von Syon und wirt entecken ir har.
Schmitt, Ordo rerum
335, 12
;
Preuss. Wb. (Z)
1, 792
.