braunrot,
Adj.
›vom Braunen ins Rote übergehend, braunrot‹;
zu  12.

Belegblock:

Ziesemer, Marienb. Ämterb.
158, 5
(
preuß.
,
1445
):
ein brunrot pferd, das wir von hern Helffrich gewonnen.
Bömer, Pilgerf. träum. Mönch (
rhfrk.
,
um 1405
):
Umb das das blut waz frischer und roder viel; | Dan die farwe die brun rot ist, | Uff eyme gruͤnen felde gar hubsch ist.
Belkin u. a., Rösslin. Kreutterb.
66, 7
(
Frankf.
1535
):
Ein Amethist auß Jndia vnnder den braunfaren steynen hat den groͤsseren lob / wann sein farb ist braunrot purpurfar vermischt mit violfarb.
Bauer u. a., Kunstk. Rud.
386
(
oobd.
,
1607
/
11
):
8 braunrotte gelackhte mit etwas goldt gemalte runde ind hiltzene schälein.
Gleinser, Anna v. Diesb. Arzneib.
1989, 65
;
Dietz, Wb. Luther ;