braunfar(b),
Adj.;
zu
mhd.
brûnvar
›braun‹
().
›von brauner Farbe, bräunlich‹;
zu  12.

Belegblock:

Belkin u. a., Rösslin. Kreutterb.
66, 6
(
Frankf.
1535
):
Ein Amethist auß Jndia vnnder den braunfaren steynen hat den groͤsseren lob / wan sein farb ist braunrot purpurfar vermischt mit violfarb.
Welti, Pilgerf. v. Walth.
33, 1
(
omd.
,
n. 1474
):
Vff deme selbin altare stünt gar eyn grosser kristallen bryl alzo eyn glaß, der was vol erden, vnd die erde was ettwas brünfaer.
Henisch (
Augsb.
1616
):
Purpurfarb / Braunfarb / Braunroth / so sich gleichwol nur in zweyerley Muschlen findet.
Drescher, Hartlieb. Caes. (
moobd.
,
1456
/
67
):
da erschain pey der sunnen ain chreuz, das was prawn var.
Gleinser, Anna v. Diesb. Arzneib.
1989, 65
;