1
bracke,der
;-n/-n
.›Schoßhund, Jagdhund, Spürhund‹.
Wortbildungen:
brackenriemen
brackenseil
Belegblock:
sine winde vnde sine bracken de suͤlen vf gevangen sin vnde sine iagethuͤnde gecoppelt.
Wil das nicht helffen, so nempt ain pracken, der junk sey und siedet im das flaisch.
Daz ein brak must sin jagen | Laßen an der selben stete | Wann er kein phatt gefunden het.
Ich wolt ain beschorens präcklein | Nach dir haben gesandt.
daz ich ain laithunt unverzagt | werd und ain edel brake.
So darff es [jagen] dannaht kosten vil | Dann leydthund / wynd / rüdē / vn̄ brackē | On kosten füllen nit jr backen.
Den hirsen weis sach er auf ainer haide, | vor müed sein lauff in dauchte schwär | er vnd sein prack im aber nach henngten payde.
Es fúrt ain präcklein claine | dy selbig maget klar.
Singende vogel odir crummende hūde vnd winde vnd bracken vnd hessehun de mak man gelden mit einem ir gleich.
Schmitt, Ordo rerum
301, 15
; Voc. Teut.-Lat.
z vv
; Voc. inc. teut.
t vv
; Dalby, Lex. Mhg Hunt.
1965, 34
; Shess. Wb.
1, 1059
f.;