bräune,
die
.
1.
›Bräune‹; dann auch ›dunkle Farbe‹;
zu  12.

Belegblock:

Helm, H. v. Hesler. Apok. (
nrddt.
,
14. Jh.
):
Swie kranc die fiole si, | Doch ist groz zirde da bi | Des morgens an ir bruche | Von varwen und von ruche, | Wen ir smac und ir brune | Vrowet daz gesune.
Päpke, Marienl. Wernher (
halem.
,
v. 1382
):
Injugent was er lylien wis, | Ain man er was in bruner wis. | Dú brúni im von der sunnen kam, | Wan er vil wandlot dar an | Mit blossem hǒpte unverdacht.
Schmitt, Ordo rerum
463, 9
;
Öst. Wb.
3, 786
;
Vorarlb. Wb.
1, 437
.
2.
Bezeichnung für Halskrankheiten (wegen der braunroten Färbung der Schleimhäute), ›Angina, Diphtherie‹;
zu  1.

Belegblock:

V. Anshelm. Berner Chron. 4, 222.
14
(
halem.
,
n. 1529
):
da der Eidgenossen knecht von Spanyeren und von unerkannter bruͤni schaden hond enpfangen.
Bernoulli, Basler Chron. (
alem.
,
um 1545
):
Anno 1517 kam zu Basel ein kranckheit, die brüny genant.
Schmid, R. Cysat
6, 15
;
Gleinser, Anna v. Diesb. Arzneib.
1989, 65
;
Preuss. Wb. (Z)
1, 776
;
Bad. Wb.
1, 311
.