bonnit,
das
;
zu
mnd.
bonit
›Segeltuch‹
(
Schiller/Lübben
1, 386
;
6, 78
).
›Segeltuch, mit dem bei gutem Wetter der untere Teil der Segel verlängert wird‹.
Preuß.

Belegblock:

Preuss. Wb. (Z)
1, 721
(a. 
1464
);
Kluge, Seemannsspr.
116
s. v.
Bonnet
.