bockeler,
buckeler,
der
;
zu
mhd.
buckelære, buggeler
›Schild mit einem Buckel‹
( f.), dies über
afrz.
boucle
›Schildknauf‹
letztlich aus
lat.
bucca
›(aufgeblasene) Backe‹
(
Kluge/S.
1995, 142
).
›Schild mit einem Buckel (Metallbeschlag in Form einer Halbkugel in der Mitte des Schildes)‹;
vgl. (
der
1.

Belegblock:

Meijboom, Pilgerf. träum. Mönch
123
(
rib.
,
1444
):
We vil kunste dat hei wiste, | Mit bucler off mit swerde | Vur yme zo komen sijnre verde.
Bömer, Pilgerf. träum. Mönch (
rhfrk.
,
um 1405
):
Es ist keinre der mit dem bockeler nit | So viele konnen mochte, | Der da durch zu gan dochte, | Er můste sin dot odir wont.