bischoftum,
das
;
–/-Ø
.
›Bistum‹;
zu  2.

Belegblock:

Große, Schwabensp.  (Hs. ˹
nd.
/
md.
,
um 1410
˺):
Iz sint ouch zwey erzebischoptům in deme lande tů Saxsen vnde fuͤnfzen ander biscoptům.
De erzebiscoppe gebeitent ouch iren senit mit rechte den, de in ireme biscoptůme sint.
Dietz, Wb. Luther ;
Preuss. Wb. (Z)
1, 621
.