bewont,
part. Adj.
1.
›wohnhaft, wo wohnend‹;
zu  1.
Bedeutungsverwandte:
vgl. .

Belegblock:

Maaler (
Zürich
1561
):
Bewont / Da man wonet. Habitabilis.
Mell u. a., Steir. Taid. (
m/soobd.
,
1523
):
damit durch aufnembung neuer maister zu burgern den zuvor alhie bewonten kain abbruch beschehe.
2.
s.  2.