betrübsal,
die
.
›Elend, Not, Bedrängnis; Reue‹;
vgl.  2.

Belegblock:

Tiemann, E. v. Nassau-S. Kgn. Sibille
157, 29
(
rhfrk.
,
um 1435
):
Jch sehen wol das kein grosser bedrüpsal ist dann armut.
Rieder, St. Georg. Pred. (Hs. ˹
önalem.
,
1387
˺):
nach der betruͤbsalli und nach der arbait kunt gern únsers herren gnade.
Kurrelmeyer, Dt. Bibel Var. (
Straßb.
1466
):
Ich bin betrúbet in meiner vbung: vnd bin betrúbet / von der stymm des veinds vnd von der betrúbung
[Var. 1475f.:
betruͤbsal
]
des súnders.
Morrall, Mandev. Reiseb.
144, 7
(
schwäb.
,
E. 14. Jh.
):
wil och das die cristen múgend farenn durch sin land mit guttem fryd on alle betrúbsele.
Kurrelmeyer, a. a. O. Var.