bekor,
bekore,
die
;
(zu
bekore
)/–.
1.
›Ausbruch, Anfall von etw. (z. B. Zorn)‹;
zu  5.

Belegblock:

Helm, Maccabäer (
omd.
/
nrddt.
, Hs.
A. 15. Jh.
):
zornis wart en da groz bekor.
2.
›Anfechtung, Versuchung von jm. (im religiösen Sinne)‹;
zu  6.

Belegblock:

Kochendörffer, Tilo v. Kulm (
preuß.
,
1331
):
Betit und uch selbe vrumt, | Daz ir in bekor icht kumt!
Karsten, Md. Paraphr. Hiob (
omd.
,
1338
):
Widir di bekor er bete!
Daz so dem walvische czymit, | Dez tuvels bekore.
Gille u. a., M. Beheim
256, 37
(
nobd.
,
2. H. 15. Jh.
):
In der zeit der pekore, | so weichen sy [di gacz wart merken].
Müller, Paraphrase Hiob.
1882, 30
.