beinfas,
das
;
–/-er
+ Uml.
›Bienenkorb‹.

Belegblock:

Pfeiffer, K. v. Megenberg. B. d. Nat.  (
oobd.
,
1349
/
50
):
der per lâget der peinväzzer durch des honigs willen, wan er izt nihts sô gern.
Drescher, Hartlieb. Caes. (
moobd.
,
1456
/
67
):
do nam sy den waren fronleichnam Gots aus irem můnde und legt in fúr dy peyn in ein peynfas.
Vgl. ferner s. v. .