behulden,
V.
1.
›jm. verzeihen, jm. gnädig sein‹.

Belegblock:

Gille u. a., M. Beheim 
99, 719
(
nobd.
,
2. H. 15. Jh.
):
wann gat manchen pehuldet hat | dem sein genad waz verre.
Ebd.
280, 33
:
Aber ist er pehuldet, | hat er gestifftet diepstal, raub und mort.
2.
wohl ›jm. huldigen, den Treueeid leisten‹.
Bedeutungsverwandte:
, .
Wortbildungen:
behuldung
(a. 1469).

Belegblock:

Schmitt, Ordo rerum 
605, 10
(Hs. ˹
omd.
,
1466
˺):
Omagi(n)are hulden behulden verhulden verhulden vnd trew geben.
Preuss. Wb. (Z)
1, 485
.