begönnen,
V.,
unr.›jm. etw. gestatten; jm. etw. zuteil werden lassen, unverdientermaßen erweisen; jm. etw. gönnen‹.
Belegblock:
Dem springer so auff dem sayl geet ist begönnt bis sonntag schul zu hallten.
säh in ain mensch vor im stan, | Er hette denocht kainen globen dran, | Wan es got im nie began.
Ebd.
1749
: Diß wunder nieman gesagen kan, | Denn allain, dem es got began.
wes man vergist in der ersten sprach das hat man begunt auf di ander sprach.