apostatieren,
V.
›vom gültigen Glauben abfallen; aus einem Orden austreten‹.
Zur Sache:
Hrg
1, 194/95
(s. v.
Apostasie
);
LThK
1, 733/34
(s. v.
Apostasie
).
Bedeutungsverwandte:
 6,
1
 2.

Belegblock:

Nyberg, Birgittenkl.
2, 290, 45
(
1538
):
Der 2 bruder [...] hat [...] profeß thon [...] vnd hat zwaimal appostatirt vnd ausen bliben.
Baumann, Bauernkr. Oberschw. (
schwäb.
,
v. 1542
):
ist er ain münch [...] worden, denselben orden verlassen, daraußgangen, apostatiert, von dem waren [...] cristenlichen glauben [...] abgewichen.
Rot
290
;
Schmid, R. Cysat
6, 7
;
Möller, Fremdwörter.
1915, 26
.