apostatieren,
›vom gültigen Glauben abfallen; aus einem Orden austreten‹.
Zur Sache:
(s. v.
Apostasie
);
(s. v.
Apostasie
).
Bedeutungsverwandte:
6,
1
2.
Belegblock:
Nyberg, Birgittenkl.
2, 290, 45
(
1538
):
Der 2 bruder [...] hat [...] profeß thon [...] vnd hat zwaimal appostatirt vnd ausen bliben.
Baumann, Bauernkr. Oberschw.
(
schwäb.
,
v. 1542
):
ist er ain münch [...] worden, denselben orden verlassen, daraußgangen, apostatiert, von dem waren [...] cristenlichen glauben [...] abgewichen.
Möller, Fremdwörter.
1915, 26
.