anzemen,
V., unr. abl.
›sich für jn. ziemen, passen, jm. in bestimmter Weise anstehen, jm. angemessen sein‹.

Belegblock:

Fischer, Brun v. Schoneb. (
md.
, Hs.
um 1400
):
Maria di ich hie lobe, | der desir name wol anzeme.
Pyritz, Minneburg
496
(
nobd.
, Hs.
um 1400
):
Dez morgens fruͤ er zu myr kam | Mit grus als ez im wol an zam.
Mayer, Folz. Meisterl. ;
Kochendörffer, Tilo v. Kulm ; ;
Schönbach, Adt. Hss. I,
1877, 820
.