anschnauen,
V.;
zur Form vgl. s. v.
schnauen
.
›jn. anfahren, anschnauzen, anherrschen‹.
Bedeutungsverwandte:
vgl. .

Belegblock:

Stackmann u. a., Frauenlob IV,
21, 1
(Hs. ˹
nobd.
,
3. V. 15. Jh.
˺):
Swach und unfrut mag man mich, Werlt, nicht snöuwen an.
Bolte, Pauli. Schimpf u. Ernst (
Straßb.
1522
):
Die Fran wolt im nichtz geben und schnawet in an.
Dietz, Wb. Luther ;
Schmidt, Hist. Wb. Elsaß ;
Scherzius
52
;
Lindmeyr, Wortsch. NT. ;