2
anke,
der / die
.
1.
›Nacken, Genick‹.

Belegblock:

Rupprich, Dürer (
nobd.
,
1508
):
do ist awch hinden der wirbell awff dem kopff. Awch ist dÿ angken jm winckell h a.
Wintterlin, Würt. Ländl. Rechtsqu. (
schwäb.
,
1576
):
wollt aber ein bueb daß haar abschneiden oder die ancken ußschehren laßen.
2.
›Schenkel, Bein, Knöchel am Fuß‹; phrasematisch:
jm. die anken keren
›jm. den Rücken kehren‹.

Belegblock:

Belkin u. a., Rösslin. Kreutterb.
168, 13
(
Frankf.
1535
):
Petroleum dienet zu dem schmertzen der ancken / glider odder geleych / besunder das weiß.
Haltaus, Liederb. Hätzlerin (
schwäb.
,
1471
):
Ich sprach: ir chert mir die ancken, | So es nach eẅrem willen gaͮt.
Eis, Gesundheitsl.
143, 21
(
oobd.
,
1520
/
30
):
Seyn bleter, yn weyn gesoten vnd eyn pflaster dar auß gemacht vnd uff die hüfften warm gelegt, benymt den smerczen der ancken.