aleibe,
die
;
zu
mhd.
â-leibe
›Überbleibsel‹
().
›Rest, Überbleibsel von etw.‹.

Belegblock:

Pfeiffer, K. v. Megenberg. B. d. Nat. (
oobd.
,
1349
/
50
):
er versmœht daz gestrig ezzen und die urlaib seines vodern ezzens.
Ankenbrand, Gottfrieds Pelzb.
1970, 155
.