abtrünnen,
V., unr. abl.
›von jm./etw. abfallen, abtrünnig werden‹;
vgl. (
die
), (Adj.),  1.
Bedeutungsverwandte:
 2; vgl.
1
 2.

Belegblock:

Chron. Köln (
Köln
1499
):
Julianus der keiser nae eme was ouch ein afgetrunnen cristenman.
Voc. Teut.-Lat.
a iiijv
(
Nürnb.
1482
):
Abtrettẽ. od’ abtrynnẽ. võ guten dingẽ. apostotare.