abstreiten,
V., unr. abl.
1.
›jm. etw. entreißen, etw. (z. B. eine Burg) erobern‹; in der Wendung
jm. den sieg a.
›jn. besiegen‹.
Bedeutungsverwandte:
vgl. (V.) 11.

Belegblock:

Strehlke, Nic. Jerosch. Chron. (
preuß.
,
um 1330
/
40
):
daz sî dî vestin in dem zil | abstrittin den Nattangin.
Chron. Köln (
rib.
, Hs.
1. H. 15. Jh.
):
die in den sege aue streden.
2.
›jm. Fehde ansagen‹.
Bedeutungsverwandte:
vgl.  2.

Belegblock: