abschalte,
die
;
auch
-n/ -n.
›Stauvorrichtung zur Ableitung des Wassers, Schütze‹; zu i. S. von ›ablenken, ableiten‹, vgl.
Dwb, Neub.
1, 759
.

Belegblock:

Merz, Urk. Lenzb.
41, 9
(
halem.
,
1449
):
daz alle die, so zů dem graben gewandt sind, sond die abschalten machen in irem costen, da sich das wasser teilt.
UB Zug
292, 15
(
halem.
,
1397
):
dz man dem wasser sinen runß sol lassen, dz man ußrent der abschalten da selbs mitt sag holtz und mitt andrem holtz wol múg komen.
Ebd.
786, 33
;
Merz, a. a. O.
160, 9
.