abentrünne,
der
.
›Abtrünniger, Abgefallener‹;
vgl.  1.
Bedeutungsverwandte:
(a. 1453).

Belegblock:

Niewöhner, Teichner
564, 3470
(
oobd.
, Hs.
n. 1400
):
‚nu tut mir loͤsen, | wem ein ketzer gleichen chunn!‘ | Do sprach si: ‚eim abentruͤnn | ab dem glauben christenleich‘.
Ebd.
259, 69
;
393, 107
;
Schmeller/F.
1, 666
.