1
abdäuen,
V.;
zu
mhd.
douwen, döuwen
›verdauen‹
().
›(Speisen) verdauen‹;
vgl. .
Wortbildungen:
abdauung.

Belegblock:

Bächtold, N. Manuel. Zugabe H. R. Manuel
359, 2160
(
Zürich
1548
):
Bringt einr dem andern ein filzhůt z’fressen, | Den er nit wol mag dŏuwen ab, | Treit in im magen bis in’s grab.
Barack, Zim. Chron. (
schwäb.
,
M. 16. Jh.
):
das [wasser] solt inen den salat abdewen.
Schmidt, Hist. Wb. Elsaß .