1
star,der
.›Star (der Vogel)‹.
Zur Wortgeographie von ,Star‘ in den rezenten Mundarten s.
Dwa, Karte
.15, 12
Wortbildungen
staren
-ä-
) ›vom Star‹, starentrucht
truht
›Schar‹; Lexer
), 2, 1542
starenwadel
starmeste
Belegblock:
Strehlke, Nic. Jerosch. Chron.
23717
(preuß.
, um 1330
/40
): dâmit ouch nam di dit den snur | gar zustrouwit an di vlucht | recht als eine starentrucht, | sô man si vorschoichit tût.
Schmitt, Ordo rerum
314, 7
(omd.
, 1466
): Sturnus star.
Mylius
D 4r
(Görlitz
1577
): Cauea sturnorum Starmeste.
Pyritz, Minneburg
5125
(nobd.
, Hs. um 1400
): So waz ich niht mit rede so wech, | Daz ich gelichet mich eim starn.
Keil, Peter v. Ulm
222
(nobd.
, 1453
/4
): Ist aber die wund zugehailt, nim steren schüt, daz seud in gutem wein.
Pfeiffer, K. v. Megenberg. B. d. Nat.
224, 30
(oobd.
, 1349
/50
): VON DEM STARN: Sturnus haizt ain star. Plinius spricht, daz die starn klain vogel sein, [...], und sint swarz vogel mit weizen sprekeln.
Pyritz, a. a. O.
5225
; Keil, Peter v. Ulm, S.
468
; Bremer, Voc. opt.
44111
; Voc. rerum
112r
; Voc. Teut.-Lat.
ee viijv
; Brack
d 7v
; Maaler
384v
; Mylius
D 5r
; Schwäb. Wb.
5, 1634
.