1
mundbar,
Adj.;
zu
mund
(
der
).
im Syntagma
etw. mundbar machen
›etw. kundtun, bekannt machen‹;
vgl.
mund
(
der
) 4.

Belegblock:

Grosch u. a., Schöffenspr. Pössneck
22, 36
(
thür.
,
1474
):
unde doch dyselbin zcwey kint [...] umbe daz erbe gliche nahe gesippt, ap er nicht billich muntbar mache, ap her sich desselbin sones, von deswegen her der andern schult nicht furdert unde hendannsetczet, gantcz ussere.
Ebd.
230, 34
:
Als her sy nicht wel laßin bliebin by yres selbist hant unde rechte, ap danne dy geczugen nicht mogelichin vor gerichte benennen mussen unde muntbar machen, woruff sy geczugen wollen.
Ebd.
23, 20
;
Rwb
9, 975
.