leumden,
V.
›ehrend oder verleumderisch über jn. sprechen‹; als part. Adj.
(ge)leumdet
›von gutem bzw. üblem Ruf‹, wohl auch mit Tendenz zu ›beschuldigt‹;
zu
leumund
 1, zum part. Adj. vgl. auch
leumund
 5.
Bedeutungsverwandte:
loben
 1,
1
preisen
 1; vgl. (negativ):
abbrechen
 11,
ausmären
,
beklaffen
,
beschämen
 3,
schänden
 2,
schelten
 2,
schmähen
 1,
unleumden
,
verleumden
.

Belegblock:

Voc. Ex quo, D
329
(
rhfrk.
,
1418
):
Diffamare beschemen [...] / schmehen uel eyn bose gerecht machen [...] uel bosin lümunt [...] verlumeden.
Voc. inc. teut.
o viijv
(
Speyer
um 1483
/
4
):
Leumt me͂sch Famosus.
Bischoff u. a., Steir. u. kärnt. Taid.
60, 26
(
m/soobd.
,
1537
):
mit wol geloumbten männern.
Schweiz. Id.
3, 1273
;
Vorarlb. Wb.
2, 276
;
Schwäb. Wb.
4, 1205
.