grumme,
der
.
1.
›beißender Schmerz‹;
vgl.
grummen
 3.

Belegblock:

Wolf, Rothe. Ratsged. F
827
(
thür.
,
3. Dr. 14. Jh.
):
kunnen keynen rad me | Danne schinden, nemen vnd vz gespe: | Daz liebet eyme fursten tummen, | Wanne man yme saget große grummen.
Haltaus, Liederb. Hätzlerin
2, 58, 98
(
schwäb.
,
1471
):
das tuͦt mir den grum͂en, | Das man sy nym͂er haissen sol.
2.
›durch das Scharren des Hirsches verursachter kleiner Erdaufwurf‹.
Bedeutungsverwandte:
bühel
,
burgstal
.

Belegblock:

Dalby, Lex. MHG Hunt.
1965, 71
.