grellen,
V., unr. abl.;
zu
mhd.
grëllen
›schreien‹
(Lexer
1, 1077
).
›schreien‹.

Belegblock:

Neumann, Rothe. Keuschh.
5512
(
thür.
,
1. H. 15. Jh.
):
wan das hundechin schriet unnd grillet.
Stackmann u. a., Frauenlob
7, 32, 12
(Hs. ˹
nobd.
,
3. V. 15. Jh.
˺):
du nezzelfluch! des wirt din laster grellen.
Schwäb. Wb.
6, 2067
.