grellen,
V., unr. abl.;
zu
mhd.
grëllen
›schreien‹
(Lexer 1, 1077
).›schreien‹.
Belegblock:
Neumann, Rothe. Keuschh.
5512
(thür.
, 1. H. 15. Jh.
): wan das hundechin schriet unnd grillet.
Stackmann u. a., Frauenlob
7, 32, 12
(Hs. ˹nobd.
, 3. V. 15. Jh.
˺): du nezzelfluch! des wirt din laster grellen.
Schwäb. Wb.
6, 2067
.