gaukelblik,
der
;zu
mhd.
goukelblic
(Lexer 1, 1059
).›Gaukel-, Trugbild‹;
vgl.
gaukeln
1; 2; 3.Belegblock:
Stackmann u. a., Frauenlob
5, 89, 12
(Hs. ˹nobd.
, 3. V. 15. Jh.
˺): ez kan sehende blenden | und blecket sich alsam ein berg under seinen henden | und swindet als ein gougelblic.