begattern,
V.;
Etym. ?›über etw. klatschen, schlecht über etw. reden‹.
Belegblock:
Haltaus, Liederb. Hätzlerin
2, 58, 319
(schwäb.
, 1471
): Ir red, ir gaͮn, ir plicken, | Das man Ins nit begatter, | Wann böser zungen schnatter | Hatt weder trum, noch endes zil.