augstmonat,
der
;
-s/–
;
starke Formenvielfalt des Grundwortes (
-man, -mon, -mand, -mond, -manat, -monet
), der Lemmaansatz basiert auf der deutlich häufigsten Belegform und ihrer Verwendung in sozial gehobenen Texten.
›August‹;
verdeutlichende Wortbildung zu
augst
 1,
monat
 1.

Belegblock:

Chron. Köln
2, 180, 20
(
rib.
,
15. Jh.
):
in dem austmainde droich man binnen Coellen [...] dat hilge sacrament gode zo eren.
Belkin u. a., Rösslin. Kreutterb.
112, 14
(
Frankf.
1535
):
Dise steyn seind vast kleyn / vnd außzogen im augstmonat von dem magen der schwalben / so seind sie besser weder sunst.
Welti, Pilgerf. v. Walth.
45, 29
(
omd.
,
n. 1474
):
dornoch jüliüs in deme howmonden, dornoch augustus in deme oüwistmonden.
Bolte, Pauli. Schimpf u. Ernst
1, 310, 10
(
Straßb.
1522
):
Nun was es in dem Augstmonet uff ein Tag, da er sie wolt fuͤr in lassen.
Turmair
5, 156, 12
(
moobd.
,
1522
/
33
):
den augstmôn het er den ‘ärnmân’, den herbstmôn den ‘widenmân’ genent.
Ermisch u. a., Haush. Vorw.
254, 26
;
Sachs
5, 291, 2
;
Sudhoff, Paracelsus
10, 145, 9
;
Chron. Augsb.
3, 388, 10
;
464, 12
;
4, 153, 2
;
162, 14
;
Löffler, Columella/Österreicher
2, 228, 16
;
Turmair
4, 1079, 11
;
5, 243, 32
;
386, 36
;
Voc. Teut.-Lat.
c jv
;
Dasypodius
15v
;
292v
;
Maaler
8v
;
39r
;
Mylius
B 1r
;
Hulsius
A iijv
;
Volkmar
51
;
Henisch
155
;
Pfälz. Wb.
1, 430
;
Schwäb. Wb.
1, 447
.