anschnaufen,
V.;
zur Form vgl. Dwb
9, 1206
s. v.
schnaufen
.
›jn. anfahren, anschnauzen‹.
Bedeutungsverwandte:
anfaren
 6; vgl.
anschmerzen
.

Belegblock:

Sachs
4, 118, 18
(
Nürnb.
1555
):
Den thet Diogenes an-schnauffen: | Du lecker, las dein werffen sein!
Ebd.
17, 50, 10
(
1553
):
Wil auch mein weib nit mehr anschnauffen.
Ebd.
21, 53, 30
(
1558
):
Wenn denn der bawer mich anschnaufft, | Das tuch sey grün und gar nit plab.
Schöpper
20b
.