anschnauen,
V.;
zur Form vgl. Dwb 9, 1204
s. v. schnauen
.›jn. anfahren, anschnauzen, anherrschen‹.
Bedeutungsverwandte:
vgl. anschmerzen
Belegblock:
Stackmann u. a., Frauenlob IV,
21, 1
(nobd.
, 3. V. 15. Jh.
): Swach und unfrut mag man mich, Werlt, nicht snöuwen an.
Bolte, Pauli. Schimpf u. Ernst
1, 198, 1
(Straßb.
1522
): Die Fran wolt im nichtz geben und schnawet in an.
Dietz, Wb. Luther
1, 98
; Pfälz. Wb.
1, 276
; Schmidt, Hist. Wb. Elsaß
13
; Scherzius
52
; Lindmeyr, Wortsch. NT.
1899, 85
; Schweiz. Id.
9, 1371
.