taumeln,
V.
›unsicher gehen, schwanken, taumeln‹.
Bedeutungsverwandte:
wanken
Belegblock:
Stambaugh, Friederich. Saufft.
47, 5
(Frankf./O.
1557
): Wie sich denn mancher alter Mann inn der Kandel sterckt / das er daumelt / und auch wol gar darnider felt.
v. d. Lee, M. v. Weida. Spigell
50, 40
(omd.
, 1487
): sindtemall Sampson blindt was, sich offt vor ÿn von einer wantt an dÿe ander gestosßen. adder süst hÿnn vnd widder getaẃmeltt.
Sachs
18, 418, 39
(1565
): Daß sie daumlen und wancken than, | Eben wie ein trunckener mann.
Luther, WA
49, 48, 29
; Henisch
664
.