prädicament,
das
;
aus
mlat.
praedicamentum
(
DuCange
6, 456
;
Schulz/Basler
2, 630
).
›Aussage, Eigenschaft‹;
vgl.
prädicieren
.

Belegblock:

Meijboom, Pilgerf. träum. Mönch
1375
(
rib.
,
1444
):
Dit predicament hait sijn mircken | ind sijn doen ind sijn wircken | Anderswar dan an sich | Ind leget sijn fundament des gelijch.
Bömer, Pilgerf. träum. Mönch
1211
(
rhfrk.
,
um 1405
):
Ich sehen wol daz du nit gelernt hast | Zu ettlichen sachen das predicament. | Das predicament ist also gestalt | Das is mit sinen worten uff ander sach tzalt.