posaunen,
busaunen,
V.
›(mit der) Posaune blasen‹;
zu
posaune
.Belegblock:
Ziesemer, Proph. Cranc Jes.
27, 13
(preuß.
, M. 14. Jh.
): an deme tage wirt gebosunet mit einir grosen bosunen.
Altmann, Wind. Denkw.
316, 16
(wmd.
, um 1440
): do gab er ime sant Laßlauwe ein baner mit zwein kruzen [...] und det im busunen vor biß in sin herberge.
Gille u. a., M. Beheim
301, 199
(nobd.
, 2. H. 15. Jh.
): mit tanczen und ach springen, | pusaumen, pfeiffen, singen | und allem saiten spil | Haben sy lustes vil.
Kurrelmeyer, Dt. Bibel
6, 372, 18
(Straßb.
1466
): Wann das volck waz pusanent groͤslichen mit den pusanen.
UB Zug
879, 8
(halem.
, 1445
): da habent sy gehoͤrt vil bochlens und uff den bruggen ritten, pfúffen und prasunen und vastlich machen.
V. Anshelm. Berner Chron.
5, 387, 18
(halem.
, n. 1529
): grosse triumph-froͤud geluͤtet, gepfiffet, basunet, boͤgget, trumetet, gesungen und gesagt, gefiret, gespilt und gezêrt.
Reithmeier, B. v. Chiemsee
87, 10
(München
1528
): Cristus gepeut, daz du almosen gebest, nit zuo gesicht noch mit aufpawken oder pusawnen.
Pfeiffer, K. v. Megenberg. B. d. Nat.
484, 30
(oobd.
, 1349
/50
): ist aber daz man pei im [prunn] schalmeit und pusaunt, sô erhebt er sich und wirt diezend.
Schmitt, Ordo rerum
664, 3
; Voc. inc. teut.
d iiijv
; t viijr
; Dict. Germ.-Gall.-Lat.
304
; Relleke, Instrumentenbez.
1980, 289, 372
; Rosenqvist, Frz. Einfluß.
1932, 96
; 1943, 216
.